Wilde aap

Je oren zullen je niet verraden. Je ogen wel. Wanneer je niet luistert naar je gesprekspartner omdat je volledig opgaat in de film die zich in je hoofd afspeelt, is dat te zien aan je kijkers. ‘Niemand thuis’ staat er in die ogen te lezen. Starring your own movie. Vroeger ergerde ik me aan zo’n nepluisteraar. Of ik voelde me in de steek gelaten. Daar ben ik inmiddels mee gestopt, omdat er te veel van zijn. Onze breinen zijn kennelijk zo massaal slachtoffer van de wilde aap die met onze gedachten speelt, dat slechts mededogen op zijn plaats is. Want wie in zijn hoofdkantoor woont waar telkens dezelfde spinsels langskomen, loopt zijn eigen leven mis. Maar de lift naar beneden nemen, voelen dat onze zintuigen snakken naar ons bewustzijn, het is makkelijker opgeschreven dan gedaan. Wandelen helpt. De komende lente besnuffelen doet wonderen. En vandaag word ik getrakteerd op een masseur. Een buiten- en een binnenkans. Mijn aandacht hoeft alleen zijn krachtige handen te volgen. Niet dat de wilde aap zich op zolder helemaal koest houdt. De masseur zegt dat hij een geluidsband met natuurgeluiden heeft gestart. Omdat ik niets hoor, begin ik me af te vragen wat natuurgeluiden tegenwoordig zijn. Overstromingen, vulkaanuitbarstingen, smeltende ijskappen, orkanen? Ik grinnik om mijn wilde aap en besluit vriendschap met hem te sluiten. Hij legt zich naast me neer.