Welletjes
In mij zwelt die ene zin aan: 'Ik heb me een halve eeuw aan de regels gehouden, nu is het welletjes.'
Aldus is het eerste idee vanavond geboren: we wachten niet meer met liefdesbetuigingen tot het voorwerp van onze liefde is overleden.
Voortaan uiten we ons vast als er nog iets te vieren valt: bijvoorbeeld op de verjaardag. Dus zeggen wat er echt toe doet hoeft niet langer te worden uitgesteld tot de uitvaartplechtigheid. Binnenkort is mijn beste vriendin Els jarig en ik ben bepaald niet de enige die van haar houd. Ik ga haar andere vriendinnen uitnodigen te vertellen wat zij in ons heeft aangericht. Dat zal een wonderlijke ketting opleveren. Wij zijn haar kralen, zij is ons snoer. Zo wordt verbinding eindelijk openbaar. Zonder schroom of fratsen.
We staan niet alleen in een familie- en geloofstraditie, we hebben nauwelijks weet van de onverbrekelijke vervlechting waarvan we dagelijks deel uit maken. Een vang- en springnet waar we niet uit kunnen vallen.
Nu krijg ik eindelijk zin in een verjaardag. Als kind verzuchtte ik abusievelijk dat ik naar een karweitje moest als het een partijtje betrof. Die tijd is voorbij.
We gaan elkaar zegenen en behoeden, ons aangezicht over elkaar laten lichten en elkaar verheffen. Elkaar genadig zijn en vrede gunnen. Tijd voor een feestje.