Watervalletje
De vrouw die zondag in de Verwondering te zien is, heeft ooit haar baby verloren. Maar deze dramatische gebeurtenis blijkt niet haar grootste leed te zijn geweest. Want op wie had ze woedend moeten zijn? God heeft de dood van haar kindje niet gewild, zo voelt ze. Daarom was haar rouw eenvoudig. Alleen maar rouw. Een pijn die echter nooit helemaal uit haar leven verdween is die van het meisje in zichzelf dat zich vroeger niet gezien heeft gevoeld. Die gecompliceerde pijn heet woede, en richt zich op de veroorzaker ervan.
Vandaag leer ik door een nogal komische gebeurtenis wat ze bedoelt. Ik sta op mijn geboortegrond. Wat is Arnhem toch prachtig. Al maandenlang verkneukelde ik me over mijn bedevaartsuitje naar de waterval in het toverachtige park Sonsbeek. Maar mijn watervalletje blijkt lelijk ingepakt te zijn door kunstenaars. Moderne kunst. Wat een sof. In de verte hoor ik gedreun van een drumband. Er komt een enorme woede in me op. Als ik dichterbij de lawaaibron kom, blijkt de herrie uit een put te komen. Is het een geluidsopname? Terwijl ik klaar sta de zogenaamde kunstinstallatie aan flarden te beuken, zie ik op een bordje dat het een ‘waterram’ betreft. Water dat zichzelf via kleppen omhoog stuwt veroorzaakt deze herrie. Niemand om kwaad op te zijn. Nergens een vijand. Een eend lacht snaterend met me mee.