Wat is trouw?

Wat is trouw? Zo’n woord waar ik m’n hele leven een opwindende tango mee dans. Er zijn ook woorden die bleekjes aan de kant van mijn dansvloer zijn blijven zitten. Vreemdgaan is daar een van. Dat woord zegt me niets. Mijn geliefden mogen thuiskomen bij wie ze willen. Is niets vreemds aan. Maar trouw. Dat woord verleidt me keer op keer tot nadere kennismaking. Ik sta bij de kist van een bijzondere man. Eindelijk rust. Hij was briljant. Cum laude, zowel zijn hersens als zijn sportlijf. Maar infarcten sloopten zijn hoofd en lijf. Tegen zijn zin maakten we regelmatig zijn huis schoon. Wat kon hij dan tekeergaan. Mijn geliefde was zijn makker. Onverstoorbaar opgewekt, hoe hij ook werd uitgescholden door onze ongelukkige vriend. Mijn geliefde was op een originele manier trouw in zijn vastberaden blijmoedigheid. Hij is onze onfortuinlijke vriend al voorgegaan. En nu staan de andere trouwe vrienden om deze nieuwe kist. Onze vriend had het vermogen om zijn ‘exen’ om zich heen te houden. Bijzondere vrouwen die niet van zijn zijde weken. Nu beschrijven ze hem in beeldende, liefderijke taal. Om te lachen en om te huilen. Want wat heeft hij het moeilijk gehad. Maar waarom danst mijn hart om dit kleine gezelschap? Omdat ik hier weer een nieuwe pas geleerd heb: trouw is in vrijheid de ander liefhebben in zijn volstrekte eigenheid.