Vreugde
‘Wie gelouterd is, ontledigd, geboren is, leeft zonder waarom. Hij leeft om niet, om niets te hebben, om niets te krijgen, geen loon, geen eer, geen heiligheid, geen hemel. Hij heeft geen gelijk, geen prestaties, geen macht, hij zoekt geen erkenning. Hij heeft niets meer te verliezen, hij is op alle plaatsen thuis, in alle tijden een. Zo leven is de zin van je leven. Dat is vreugde.’ Deze zondagmorgen gaat Huub Oosterhuis voor in zijn eigen Amsterdamse Ekklesia. Hij is 85 geworden; de man die pleit voor een ruimhartig kinderpardon; de theoloog die de twee belangrijkste vragen in de bijbel benoemt: ‘Mens, waar ben je?’ en ‘Mens, waar is je broer, je zusje?’ Het is vol in de voormalige schuilkerk. Ontroering hangt tussen de oude pilaren. Door de jaren heen heeft hij de mensen hier open zien gaan, merkt hij op. Ik zie het om me heen. Mannen die het woord nemen om Huub te danken voor zijn gedichten en liederen stokken halverwege. Op zijn beurt dankt Oosterhuis de componisten die zijn woorden zo aandachtig op muziek hebben gezet, zodat ‘grote en hachelijke gevoelens zichzelf konden blijven.’ Wat raak getroffen. Deze grote dichter laat ons schuilen in zijn ontfermende poëzie zodat we onszelf durven worden. Zolang we zo samen zingen zijn we een en thuis. We hebben niets meer te verliezen. Dit is vreugde.