Voetwassertje

Vroeger speelde ik weleens voetwassertje op tv. Tegenwoordig voel ik me meer biechtmoeder. In brieven lees ik over verlangens die nog in de kast zitten. Een biechthokje kan best veilig voelen, maar soms is het heilzaam om menselijk reikhalzen aan het licht te laten komen. Zo las ik al van vrouwen zonder kinderwens en dat ze zich daarvoor generen. En nu ontvang ik met een verbazingwekkende regelmaat geschreven hartenkreten over het verlangen naar afzondering. Er zijn kennelijk heel wat introverte mensen die zich niet thuis voelen in een schijnbaar extraverte wereld. Maar hoe meer biechtenden uit het hokje durven stappen, hoe groter de groep bemoedigende pioniers blijkt. Het wordt tijd om ons versteende mensbeeld te ontmaskeren. Momenteel geniet ik van de inzichten van Thomas Merton, een eigenwijze monnik uit de vorige eeuw: ‘Een samenleving moet bestaan uit personen en niet uit nummers of mechanische eenheden. Een persoon zijn betekent dat men beschikt over vrijheid en verantwoordelijkheid die beide een zekere innerlijke eenzaamheid vereisen.’ Nu de wereld door techniek en media kleiner wordt, lijkt ook ons zelfbeeld verengd. Maar we zijn meer dan bevroren standpuntenbeschermers die bang moeten zijn uit de toon te vallen. En het verrassende is dat we juist in onze onbevangen eigenheid, onszelf in de ander kunnen herkennen. Alleen als individu kun je door ontferming bewogen worden. Voetwassertje spelen wordt weer helemaal hip.