Verwondering

Iedereen die weleens een lezing of preek houdt, kent het. Je staat bij de uitgang om het wegstromende publiek nog de hand te schudden. Word je aangesproken door een bewogen toehoorder die zijn dankbaarheid uit over iets wat je helemaal niet gezegd hebt. Blijf je klein onder, zegt mijn vader dan. Zo is relativeren mijn enige hobby geworden. Zodra iets je mond, pen of laptop verlaat, heb je geen idee meer wat er mee gebeurt. Neem nu de Verwondering. Soms breken wij ons levensbeschouwelijke hoofd over een bepaalde uitzending, omdat we ons afvragen of die niet beneden de maat is. Scoort juist die aflevering de pannen van het dak. En andersom. Zijn wij intens tevreden over een gesprek, blijkt de kijker daar totaal anders over te denken. Een mooi gevalletje leren loslaten. En omdenken. Laatst probeerde iemand me digitaal te beledigen met: ‘Heeft die jongedame geen kam?’ Jongedame. Op mijn leeftijd is dat een geweldige opsteker. Vaak rest je niets anders dan in lachen uit te barsten. Neem nou deze, bedoeld als compliment voor ons programma, gevonden op LinkedIn: ‘Als je door het sausje van de levensbeschouwing heen kijkt, zitten er voor iedereen enorme pareltjes in.’ Dacht je dat alles wat je doet en laat het leven beschouwen is, blijkt het slechts om een sausje te gaan. Nooit is een titel zo passend geweest. Verwondering.