Verlangen

Eén keer gewichtloos vrij te zijn, daar verlangde die grote, onlangs overleden cabaretier naar. Hij schreef er een prachtig gedicht over. Depressie was hem niet vreemd. Migraine van het hart, noemde hij zijn somberte. Zijn ouders waren zeer veeleisend geweest. Dat was misschien een van de wortels van zijn grote succes, maar de angst om tegen te vallen had ook zeker met zijn jeugd te maken, zo zei hij. Succes en angst. Zou hij nu gewichtloos vrij zijn? Dat klinkt als een hemelvaart. Volgens Johannes zei Jezus tegen het eind van zijn dagen op aarde: ‘Nog een korte tijd en gij ziet mij niet meer.’ Merkwaardig, hoe troostend ik die woorden altijd gevonden heb. Weg van de wereldse verwachtingen en geplogenheden. Tijd voor onze ziel, die wil reiken tot de hemel. Maar hoe wordt een mens zo gewichtloos vrij? Ik ontmoet een bijzondere man die het heel eenvoudig uit kan leggen. Deze mens is misschien wel net zo getalenteerd als de onlangs overleden cabaretier. Hij zingt schitterend, is ongelooflijk adrem, geestig en streetwise. Maar in zekere zin heeft ook hij de wereld verlaten door in te treden in een klooster. Want een monnik is het wandelende bewijs van nutteloosheid, vertelt hij. Hij toont hoe we niets hoeven doen om er te mogen zijn. Zonder succes en zonder angst. Door hem voel ik me gewichtloos vrij.