Verkering

Toen ze vroegen mee te doen met die tv-quiz, antwoordde ik dat ik maar van twee zaken iets afweet: Bijbel en Donald Duck. ‘Je hebt nog humor ook’, zei de hoopvolle redacteur. Maar ik meende het. Bij die Bijbel heb ik me inmiddels neergelegd, maar wordt het niet eens tijd het vrolijkste weekblad op te zeggen? Sinds m’n babytijd heb ik verkering met Donnie. Toen ik nog niet kon lezen, las m’n vader ‘m vol hartstochtelijke uithalen voor. Een grote liefde die bekend stond als schrandere polemist, heb ik geheel verkinderlijkt met m’n abonnement. Samen haalden we de beroemde brievenbus. Daar was hij trotser op dan op zijn artikel in een gelijktijdig vakblad. Ooit vereeuwigde een van de tekenaren Donald en mij. Op die tekening klimt Donnie in m’n been, op zoek naar een nachtzoentje. Wat een topcadeau. Zodoende weet ik hoe klein mijn held is. Mijn kat heet naar een van de hoofdpersonen. Ik smul van de door kinderen bedachte raadsels in het blad: ‘Waarom heet een ei een ei? Omdat je aan de buitenkant niet kan zien of het een hij of een zij is.’ Maar wanneer leg je af wat kinderlijk is? Zeg ik de verkering op? Ik beloof niks. Ik weet niks. Daarom geen quiz voor mij. Feit is dat ik al heel jong mensenkennis opdeed door een blad met dieren.