Venster
Je zou kunnen zeggen dat de leerlingen na Jezus’ vertrek in een intelligente lockdown gingen. Als ze hun hoofd naar buiten zouden steken zou het er waarschijnlijk afgehakt worden. Nu waart er een virus rond maar toen was de vijand zichtbaar. En Jezus had beloofd dat zijn jongens vanzelf naar buiten zouden gaan als ze de Geest kregen. Wie kent het niet? Je laat een situatie voortmodderen tot je door iets geheimzinnigs wordt aangevuurd om schoon schip te maken. Inspirerend inzicht komt op de meest onverwachte momenten. Wonderlijk dat we die wind die waait waarheen zij wil vaak trachten te vangen en bewaren in afspraken, dogma’s en regels. Dat doen we in relaties en ook in de kerk. Terwijl we allemaal weten dat opgesloten wind al snel verandert in bedompte lucht. In de bijbel wordt die geest afwisselend beschreven als zacht briesje en als woedende storm. Heilige chaos. Niet iets om bang van te worden maar om je erdoor te laten bezielen. Steeds vaker ervaar ik die pinkstergeest als liefde. Liefde is geen schaars artikel waar we angstvallig bovenop moeten zitten. Het stroomt vrijgevig alle kanten uit. Onze luiken van jaloezie en angst zijn er niet tegen bestand, dus erg intelligent is het niet om ons te verschuilen. Meer dan ooit is dit pinksterfeest een oproep tot ontschotting, want wij zijn vensters voor de liefde.