Van het slot

Soms gaat er zomaar een deur op een kier van een van je innerlijke kamers die je was vergeten. Dat gebeurt bijvoorbeeld als je een oude vriend ontmoet die je lang niet hebt gezien. Die kan een laag in je aanboren waarvan je niet meer wist dat je die had. Vandaag herinner ik me ineens de bulderende stem van een groot zanger: ‘Het is de dóód die binnenkomt! Bij jou hoor ik de melkboer!’ Zo corrigeerde de man zijn student die naar zijn smaak een potje maakte van de liederen en dansen van de dood van Moessorgsky. Gelukkig was ik slechts de begeleider van de leerling. Maar toch…muzieklessen…een hachelijk avontuur waar ik al jaren te bevreesd voor ben. En omdat mijn quatre-mains vrienden door overlijden en ver weg wonen uit het zicht verdwijnen, wordt de weg naar de toetsen steeds langer. Onbegaanbaar bijna. Maar er heeft een cellist aan mijn deur geklopt. Bij mij denkt hij zijn door corona opgelopen strijkhuiver te kunnen overwinnen. En het wonder geschiedt al snel. Er gaan hele zalen open. Het is er wel wat stoffig. Maar toch. Muziek verleidt ons om op te gaan in het nu, in het huis met vele kamers. Muziek is een geschenk van God, zei Augustinus. Ik loer opzij naar mijn cellist. Ook zijn deur gaat van het slot. Muziek, die oude trouwe vriend.

   « Artikelen overzicht