Uiteengevallen

Niet alleen Bach heeft schitterende muziek voor de passietijd geschreven. Ook Liszt gaat met zijn Via Crucis door merg en been. En dit jaar maak ik kennis met een paar moderne passies. Zo komt het dat ik deze weken pendel tussen allerlei zangers, repetities en dirigenten. Bij iedere gelegenheid word ik verrast door het hoge zangniveau in dit land. En dat is maar goed ook. Wat moet je anders in een wereld waar zoveel onrecht plaatsvindt? Bij de uitroep ‘O Traurigkeit’ breekt Liszt je hart. Tijdens het zingen over de kruisweg van Jezus zie ik telkens het gezicht van Navalny voor me. In een van zijn laatste brieven legde Navalny uit waarom hij terugkeerde naar Rusland. Hij had zijn landgenoten beloofd ze niet in de steek te laten en iemand moet zich een keer echt aan z’n woord houden. Opdat zijn volk niet cynisch worden zou. Het ontroert me. Toch zing ik door. Dat moet namelijk van mijn beste vriend. Die zei me van de week dat al het lijden, het onnodig kwade, datgene is wat God overkomt en wat Hij met zich laat gebeuren. Hij laat zich telkens onvoorwaardelijk uiteenvallen. Ook het baby’tje dat verhongert in een ziekenhuis in de Gazastrook is God zelf die dat lijden ondergaat. ‘Dus dan wil ik Hem troosten’, zei mijn vriend. En daarom zing ik deze dagen maar.