Tijd

Een goede vriend van me komt altijd te laat. Hij begint er zelf over. Mij stoort het niet. Heb ik afgeleerd bij een verkering, met wie ik na wat tegenvallertjes om zes uur afsprak en in gedachten zeven uur bedoelde. Dat werkte geweldig. En bij deze vriend heb ik wat tijdsmanagement betreft alle verwachtingen losgelaten. Helpt ook enorm. Ben ik dan zo ontspannen? Nee, ik ben een neurotische op-tijd-komer. Mijn ouders verdenken me ervan dat ik voor hun deur wacht, zodat ik klokslag het hele uur binnen kan komen. Maar dat is niet zo. Wel ben ik veel tijd kwijt met uitzoeken hoe lang iets rijden is. Vandaar dat zelfs gezellige afspraken me in een gareel dwingen dat ik als knellend ervaar. Dus mijn goede vriend is misschien verstandiger. Lang was hij manager met een secretaresse die zijn agenda beheerde. Zo’n baan houd je niet lang vol als je tijd al te serieus neemt. Dat wachtenden zich op hun beurt niet serieus genomen voelden begon hij te zien als hun ego-probleempje. Zit wat in. Een van mijn collega’s werkte met hem samen. Hadden ze een lunchafspraak, dan begon mijn collega vast ontspannen te eten, wetend dat zijn baas pas tegen toetjestijd verschijnen zou. Die aten ze dan samen in alle vrede op. Die levenstruc heb ik overgenomen. Vreet jezelf niet op, geniet van zijn gebakje.