Thuiskomen

Ooit schreven meerdere bekende auteurs een roman. Iedereen kreeg een hoofdstuk toebedeeld. Men moest dus verder borduren op de verhaallijn van z’n voorganger. Toen de schrijver die als hardnekkige thuisblijver bekend staat aan de beurt was, verbleef de romanheld in het buitenland. Onmiddellijk zette deze auteur de hoofdpersoon op een vliegtuig naar huis. Had ik ook gedaan. Mijn favoriete weekblad bleef en blijft ongelezen als het verhaal zich buiten Duckstad afspeelt. Het kleine huis op de prairie was mijn favoriete serie. Het is geen toeval dat de boshut van de Verwondering veel weg heeft van dat eenvoudige stulpje. Wie mijn vissershutje met bedstee kent, begrijpt onmiddellijk wie daar woont. Ik beken: ik ben een Huismus. ‘Blijf thuis, tenzij het niet anders kan.’ Velen zien dit als een afschrikwekkende mededeling, afgedwongen door crisis en tekort. Voor mij is het een levensmotto. Een heilzaam advies. Jammer genoeg luister ook ik niet altijd naar de roep van mijn ziel. Mijn verlangen negerend hang ook ik vaak overal uit. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Tot nu toe had ik niet zoveel met goede voornemens, maar nu dringt zich een niet meer te negeren boodschap aan me op: wees trouw aan wie je bent, aan hoe je bedoeld bent. Pas dan kun je een zegen zijn voor anderen. Een nieuw jaar ligt voor ons. Het is tijd om thuis te komen.