Stemwijzer

Je kunt het je innerlijke papagaai noemen, je bezette hoofdkantoor, je mentale opgeheven vingertje. Ik noem de commentatoren in m’n bovenkamer weleens het Sanhedrin. Die term heb ik opgelopen door een Bijbelvaste opvoeding. Graag denk ik dat ik die innerlijke rechtbank allang met pensioen gestuurd heb. Maar nu ik zit te schateren van de lach blijk ik behoorlijk op m’n kop te krijgen van m’n innerlijke critici. Ik lach te veel, is de boodschap. Beetje raar commentaar natuurlijk, maar onze geest kronkelt alle kanten op. Zeg nou zelf. Kennelijk mag ik niet lachen om mezelf bij een serieuze kwestie als de Stemwijzer. Vol goede moed probeer ik mezelf op een politieke partij te trakteren aan de hand van een heel aantal stellingen. En wat blijkt? Ik heb nergens een mening over. Nou ja, behalve over extra belasting op het kopen van vlees. Maar over siervuurwerk, defensie, inentingsbewijzen of gezichtsbedekkende kleding heb ik niet het minste idee. Discussiëren we nog over gezichtsbedekkende kleding terwijl we allemaal met een mondkapje lopen? Wat geestig. Kennelijk ben ik te dom voor meningen en daar knap ik van op. En dat mag niet van mezelf. Waarmee het bewijs geleverd is dat het leven niet zozeer moeilijk is, als wel onze eigen muizenissen. Ik verlaat mijn hoofdkantoor maar weer en zak af naar mijn diepe niet-weten waar het heerlijk toeven is. 

   « Artikelen overzicht