Stuk hout

Wie geneigd is alles persoonlijk op te vatten, heeft een hele kluif aan de dingen. Maar ook degene die zichzelf behoorlijk relativeert, wordt in de wereld van de spullen toch steeds weer uitgedaagd. Tv stuk, stoppenkast uit de tijd, regenton werkt niet, printer op hol. Moet ik doorgaan? We weten dat alle vormen ooit vergaan en verdwijnen. En kennelijk zijn sommige nieuwe spullen ook al gretig op weg naar het einde. Je kunt er kwaad om worden, maar er ook de geestige les van inzien. Neem ons nou. Ook wij zijn in een vorm gegoten. Uitingsvormen van de Eeuwige. Bij het klimmen der jaren wordt ons lichaam brozer en doorschijnender. Daar proberen velen zich met chirurgie, sport of dieet tegen te verzetten. Maar toch gloort meer en meer het vormloze, het heilige door onze afweer heen. In dit leven leren we te jongleren tussen de tijdelijke vormen en de eeuwige Aanwezigheid die door alles heen straalt. Is het geen fascinerend spel? Zouden we weet hebben van de schoonheid van de schepping als alles onveranderlijk was: geen eb en geen vloed, geen licht en geen donker, geen jeugd en geen ouderdom? Nu valt de printer uit elkaar. Vlak voor het einde baart hij nog een laatste mededeling. Die uit het Thomasevangelie: ‘Splijt een stuk hout: Ik ben er. Til een steen op: je vindt me daar.’