Sprakeloos

Wat is er toch loos? Niet alleen ‘de wereld’ lijkt de weg kwijt, ook persoonlijke relaties verlopen momenteel stroef, zo hoor ik vaak. Welke krachten zijn er aan het werk? Het is alsof alles stokt. Ik kan erover meepraten. Kon je vroeger samen lezen en schrijven, nu is het net alsof sommige intimi in vreemde talen spreken, zwijgen. Wat er is loos? Een meisje? Ja, momenteel voel ik me een kleine meid. Gelukkig communiceert dit wichtje wel soepel met de hemel. Dat klinkt vager dan het is. Sinds deze week heb ik twee regentonnen en tien zonnepanelen. Energie en water van boven. En deze hemelschatten worden dankbaar ontvangen, dus er stroomt toch nog van alles in de atmosfeer. Maar over stokkende communicatie gesproken: van de week kreeg ik drie mannen op m’n dak. Een kwam uit Letland, de andere twee uit Oekraïne. Ze spraken alleen Russisch. In de brandende hitte legden ze kwiek de panelen. Maar we konden geen woord wisselen. De hilarische ontmoetingen die ik ooit had met monteurs en schilders waren kennelijk toch vooral gebaseerd op taal. Nu was ik volkomen onthand en schonk zwijgend water en koffie in. Boeiend om jezelf in machteloze tijden gade te slaan. Als de oude patronen en vaardigheden niet meer werken, wie zijn we dan nog? Oren die de regen horen. Huid die huivert in de wind.