Spiegeltje
Mijn huisdier mag ik zoveel afblaffen als ik wil lijkt menig hondenbezitter te denken. Niet zelden hoor ik het woord Nee schreeuwen tegen viervoeters. Soms verziekt mijn afschuw hierover de wandeling die ik maak. Wie denken we wel dat we zijn, grom ik dan inwendig. Ik beschouw dieren als even mysterieuze schepsels als de mens. Zo denkt niet iedereen erover, maar voortdurend Nee bulderen lijkt me niet erg heilzaam voor welk levend wezen dan ook. Vandaag ontmoet ik een man en een hond die beiden even verwonderd uit de ogen kijken. Is hij op het dier gaan lijken of was het andersom? Hij vertelt dat tijdens een van hun tochten over de Veluwe de hond uit het niets werd aangevallen door een hert. Ja, een mysterieus avontuur. Zijn hun ogen daarom zo groot? De man lacht om mijn vraag. Zijn harige lieveling heeft tijdens zijn heerlijke hondenleven nog nooit een bevel opgevolgd. Sterker nog: hoe harder je Zit! Attack! Vang! Af! roept, hoe grootogiger het dier je aan gaat kijken. En hoe belachelijker je jezelf vindt. Die twee verwonderde reuzenspiegels in die hondenkop tonen je je eigen rood aangelopen hoofd, je geschreeuw en geoordeel. Deze hond is een leraar op vier poten waar je zowel U als Ja tegen zegt. Zijn les aan mij is dat het beter is me te verwonderen dan te verbijten.