Schat

Ons geheugen is een merkwaardig verschijnsel. Althans het mijne. Pas als de slotmuziek van een film klinkt dringt het soms tot me door dat ik ‘m al gezien had. Verloren tijd. Nu we weer mogen zingen, vraagt ons hooggeschoolde kamerkoor zich vertwijfeld af waar al die weggezakte noten zijn gebleven. Ook diepe inzichten die ik heb opgeduikeld kunnen weer als waterijs in de hitte verdwijnen. Gelukkig zei die wijze man laatst dat alleen het nu telt. Dat geeft de lege bovenkamer meteen iets aantrekkelijks. Bovendien kan een leeg mens zomaar ineens weer geïnspireerd raken door zijn vergeten zelf. Toen mijn rijpe concertvriend op zijn sterfbed lag, liet ik hem een tv-gesprek van ons samen zien. Stervend werd hij zeer geraakt door zijn eigen woorden van weleer. Schatgraven in jezelf. Gratis in je schoot. Binnenkort bestaat de televisie 70 jaar en dat wordt groots gevierd. Ons collectieve geheugen zal een feestelijke oppepper krijgen. Zo mag ik twee mensen uitnodigen om met ze te kijken naar fragmenten uit levensbeschouwelijke televisie die we ooit samen maakten. Het zijn een echte prinses en de prins van het diepzinnige cabaret. Ze komen graag, Irene en Fink. Nu is het de televisie die ze een handje helpt. Normaal zijn het onze vrienden die ons in tijden van geheugendofheid herinneren aan wie we waren. Schatgraven in elkaar, ik kan het iedereen aanraden.