Rust

Ooit hoorde ik een geëngageerde journalist teleurgesteld zeggen: ‘De meeste mensen willen gewoon met rust gelaten worden.’ Hij vond dat hoogst verontrustend. Ik helemaal niet, maar dat durfde ik nauwelijks te denken. Nu blader ik in m’n notitieboekjes waar ik jarenlang inzichten over mijn boeddhistische studie noteerde. Ik stuit op een uitspraak van mijn inmiddels overleden leraar: ‘Leer alleen te zijn.’ Ik ben aan het bijkomen van een lectinevergiftiging. Geen idee dat het bestond. Acht uur lang had ik bonen geweekt en daarna een uur gekookt. Te kort. Mijn lichaam kwam imponerend in verzet en zorgde binnen de kortste keren dat het van het gif verlost werd. Als ik opzoek wat mij mankeert lees ik: ‘Natuurlijke gifstoffen worden door planten ter verdediging tegen vijanden aangemaakt’. Wat indrukwekkend. Zelfs planten willen met rust gelaten worden. Zo ook dieren natuurlijk. Al dat gesol. Je hoeft maar een kat als huisleraar aan te schaffen en je hebt het door. Onze tragiek is dat we onszelf en elkaar niet met rust kunnen laten. Kleine pestkopjes zijn we. We kunnen onze aangeboren natuurlijke vrede nauwelijks verdragen. Zelf dacht ik dat ik van m’n hoofdkantoor allang een rusthuis had gemaakt en de muizenissen liet voor wat ze zijn. De lectinevergiftiging maakt me wakker. Ik zal niet gauw meer naar gedroogde bonen grijpen maar respecteer ze des te meer. In alle rust.