Reces

Traditiegetrouw wordt hier op de zaak in de herfst al over de laatste maand van het jaar nagedacht. Wat zal het thema van de kerstgids zijn, waarover gaan we het in de bewegende adventskalender hebben, wie is de ideale kerstgast in de boshut en hebben we al een oudejaarswijze op het oog? Dan mijmeren we over mooie kwesties als stilte, wachten, reikhalzen en inkeren. Ieder jaar weer zie ik de ogen van mijn collega’s verlangend oplichten. Het warme winterachtige wachten, als dat toch eens waar werd de komende tijd. Inmiddels hebben we genoeg ervaring om te voorspellen dat de periode rond kerst juist de drukste van het jaar wordt. Niks geen inkeren. Van anno nu en de dingen die niet doorgaan. Het lijkt wel een Couperustitel. Al decennia heb ik een terugkerend kerstvakantievisioen. Ja, dit hemelse winterreces heb ik echt beleefd toen ik zestien was. Als verjaarscadeau kreeg ik van een van m’n broers de vuistdikke roman Eline Vere. Van Couperus inderdaad. Het boek lag twee maanden geduldig op me te wachten en in de kerstvakantie kon ik het dan eindelijk verslinden. Een onvergetelijke en naar nu blijkt ongeëvenaarde ervaring. Wat gek dat ik daar al die jaren alleen maar over gemijmerd heb. Ik trek het boek uit de kast en leg het alvast klaar. Nu kan het nog twee maanden antichambreren. Net als ik.