Rantsoen

Niet alleen de veertigdagentijd is aangebroken, we zijn ook in de ramadan beland. Kun je nagaan hoeveel er tijdens deze dagen gevast wordt. Zou het afzien van allerlei geneugtes daadwerkelijk zorgen voor een guller inlevingsvermogen in mensen die lijden? Of raken we door het afkicken van spijs en drank juist meer in onszelf verzonken? Het gevoel van opkomende dorst en honger kan ons behoorlijk in beslag nemen, weet iedereen. Is er dan ruimte voor mededogen voor anderen? Maar behalve een tijd van vasten, is dit ook de periode van inkeer. Wat dat ook moge betekenen. Ondertussen zit ik in de bus, alweer op weg naar het werk, mijn eerdergenoemde onderzoek naar nabijheid kalmpjes voortzettend. Er komt een vrouw naast me zitten die eerst in schuchter Nederlands verslag doet van haar gezin. Ze levert er foto’s bij. Al gauw blijkt dat ze stevige plannen met me heeft. Ze vlast op mijn bekering en laat me Bijbelsteksten zien. Als ik haar vriendelijk vertel dat die zinnen mij zeer welbekend zijn, reageert ze niet, maar gaat wonderbaarlijk onverstoorbaar door met haar overtuigingswerk. Gelukkig stapt ze uit. Dan vertelt een jonge man me omstandig dat hij zowel massages als Frans geeft vanuit zijn huis. Of ik hem wil inhuren. Mijn nabijheidsonderzoek gaat op rantsoen. Nu begrijp ik wat die inkeer van de veertigdagentijd betekent; morgen neem ik de fiets.