Pubers
Ooit mocht ik voor een lieve puber zorgen. Zijn overmoedige, onhandige levensdrift ontroerde mij vaak. Zijn vader zag dat de jongen zichzelf soms overschatte. Volgens hem was dat de keerzijde van een minderwaardigheidscomplex. Dezelfde medaille. Zouden arrogantie en zelfafwijzing inderdaad met elkaar te maken hebben? Interessante gedachte. Soms zag ik achter die puber-emoties de verlangende levensbrandstof. De jongen deed me aan mezelf denken. Hoe ik mijn levensdrift vroeger nodig had om mens te worden. Zou de hele mensheid in de puberteit zijn? Eeuwenlang waren we als een kind, ons nog niet bewust van onze individualiteit. Sinds de Verlichting lijkt het geworstel naar de adolescentie te zijn begonnen. Maar wanneer houdt het op? Kijk eens hoe Oud en Nieuw deze keer is verlopen. De hartstocht waarmee de mens uitprobeert hoever hij kan gaan in het kattenkwaad uithalen en belletje trekken duurt nu al eeuwen. Ook menig wereldleider lijkt in de puberteit te zijn. Steeds vaker zie ik achter hun eerzucht de angst druipen. Is de overjarige puber in ons uit op zijn eigen vernietiging? Neemt hij niet alles en iedereen mee in zijn arrogante zelfafwijzing? We kunnen voor het ergste vrezen, maar we zijn ook in staat tot kalme compassie. Wie zijn eigen opgroeiende puber ooit met liefde en humor heeft omheind, zal ook deze langdurige groeispurt van de mensheid nieuwsgierig en vol vertrouwen blijven gadeslaan.