Plukverbod
‘Je mag overal opklimmen. Behalve op het aanrecht!’ Terwijl ik het zeg schiet ik in de lach. Waar heb ik die zin eerder gehoord? ‘Van alle bomen in de hof moogt gij vrij eten, maar van de boom der kennis van goed en kwaad zult gij niet eten.’ Het zal Wolfje worst wezen. Wolfje is het nieuwe baby-katertje hier in huis. Hij lapt alle huisregels aan z’n aanbiddelijke pootjes. Net als Eva. Hoewel…zij niet alléén. Afgelopen week las ik het paradijsverhaal zoals het in de Koran is opgetekend. Daar is Eva niet de verleidster, maar nemen Adam en Eva tegelijk een vrucht van die ene boom. Mijn vrouwbeeld is er enorm van opgeknapt. Niet dat dit helpt tijdens het opvoeden van een opgeschoten katertje. Misschien breng ik hem juist op een idee met mijn aanrechtverbod. Zelf was hij er nooit opgekomen. Net zoals de twee eerste mensen uit zichzelf natuurlijk nooit getaald hadden naar die ene boom.
Mijn aanrechtverbod heeft aantoonbaar praktische redenen. Maar wat bracht God toch tot dat plukverbod? Misschien wou hij ons verleiden om écht zijn evenbeeld te worden. Dat wij, eenmaal verdreven uit het paradijs, ‘in eenzelfde wanhoop hem zouden gaan zoeken als hij ons’, zoals Gerard Reve zo mooi schreef. Maar wat sta ik hier toch dwaas te mijmeren. Wolfje drinkt ondertussen uit de aardappelpan. Welkom in mijn hof, Wolfje.