Paus
Terwijl paus Franciscus langzaam dichterbij komt begin ik toch wat nerveus te worden. Mijn katholieke collega en ik zijn uitverkoren om de heilige vader te mogen ontmoeten. ‘Heel gek, ik merk dat het feit dat hij paus is me niet zoveel zegt. Maar dat hij een barmhartig en moedig mens is doet me des te meer’, fluister ik zenuwachtig. ‘Nou ja, bij mij is het precies andersom!’ mompelt mijn collega opgewonden terug. ‘Het kan me niet schelen wat voor een mens er in die jurk zit, zolang het de paus maar is.’ Dan neemt de paus breed lachend onze handen en staat echt bij ons stil. Na afloop is mijn collega in alle staten en constateert dat ook ik kippenvel op m’n armen heb. Inderdaad, ik kan het niet ontkennen. De man die zojuist een klein jongetje getroost heeft door hem in z’n armen te nemen en hem gerust te stellen over het hemels lot van diens vader raakt me tot het klokhuis van m’n ziel. Ik denk aan de voorstelling die ik net in een basiliek zag. Aan de rechterhand van Jezus zit Petrus en daarna volgen alle pausen. Sommigen van hen waren boeven, zo zegt mijn kritisch protestantse binnenstemmetje. Maar Franciscus is een oprechte navolger van Christus. Laat het nu maar Hemelvaart worden. Ik voel Zijn nabijheid in de palm van mijn hand.