Opgevist
Wie deze veertigdagentijd gebruikt om het leven te vereenvoudigen kan voor verrassingen komen te staan. Niet altijd van de aangename soort. Dagelijkse zaken als social media, hard werken, alcohol, seks, veel eten, roken, gezellig bedoelde uitjes leiden ons af van wat er werkelijk aan de hand is. Wie de moeite neemt in deze periode wat kalmer aan te doen kan bijvoorbeeld worden geconfronteerd met oud verdriet. Ik tenminste wel. Merkwaardig hoe verweesd de mens zich voelt als hij zijn speeltjes even aan de kant legt. De kunst is dan om niet weer weg te duiken en te grijpen naar onze zo vertrouwd geworden afleidingen. Liefdevol aanwezig blijven, ook als het pijn doet. Is dat mogelijk? Eigenlijk vind ik van niet. Zonder afleiding ervaar ik de werkelijkheid momenteel als onverdraaglijk. We duwen gammele bootjes met kinderen terug de zee op! Ontbreekt mij de moed om de werkelijkheid binnen te laten? Dan valt er een brief op de mat. Uit Oeganda. Mijn foto heeft aan een waslijn tussen een heleboel andere portretten gehangen. En een jongetje van vier heeft mij eruit gepikt. Ik mag zijn sponsor worden. Hij viste mij op uit mijn poreuze machteloosheid. Door dit kleine ventje voel ik me geadopteerd. Ik deed mijn best om tijdens deze veertigdagentijd ontvankelijk en weerloos te worden, maar kon niet weten dat de Aanraking zo teder zou zijn.