Opera

Eindelijk mag ik met de jongens mee. De roomsche schavuiten. Zo ongeveer kondigde de katholieke wijze uit het oosten dit clubje aan. Kerkvrienden noemen ze elkaar. Ik ben graag een van de jongens en de eucharistie trekt me al jaren. Dat heb ik zelfs aan mijn ouders opgebiecht. En dan die eeuwige nieuwsgierigheid van me. Wat hebben deze intellectuelen die wekelijks de krant volschrijven hier te zoeken? We schuifelen de basiliek in. Het is niet voor het eerst dat de wijze uit het oosten me snel lispelend bijspijkert over de mores van de mis. We zijn bepaald niet de enige basiliekbezoekers. Zondagochtend is het hier altijd bal, zo verzekeren de boys me. Ze glimlachen me vertederd toe. Zo’n gereformeerd meisje erbij. Hoog tijd voor grappen over protestante erediensten. Want zonder de eucharistie leidt het toch allemaal nergens toe? Zo’n dienst is een opera zonder coloratuur, een kerstboom zonder piek, de vrijpartij zonder hoogtepunt, een informatieve bijeenkomst! In deze gewijde ruimte proest ik te hard. Maar ook bekennen de jongens dat ze bewondering hebben voor de ijverige protestante creativiteit om kerk in de wereld te zijn. En dan wordt het stil. Ook voor opiniemakers zijn nu de woorden op. Dit hier is zo absurd dat het wel waar moet zijn, zo vertelden ze me net nog. De jongens knielen erbij en buigen hun hoofd. Het mysterie. 

   « Artikelen overzicht