Op je buik

Velen met mij hebben het afgelopen jaar geen verre reizen gemaakt. Onze wereld werd klein. We vatten de moed om de verre reis naar binnen te maken. Je moest toch wat. Nu kunnen we uit ervaring spreken: het leven is een experiment dat ons uitdaagt om te groeien. Bergbeklimmen, grot-kruipen, skydiven, de spieren van onze geest zijn behoorlijk toegenomen. Zelf heb ik van kindsbeen af al de ervaring dat een mens zichzelf in z’n eentje beter leert kennen dan in de afleiding van gezelschap. En nu heb ik de eenzaamheid ontmoet, soms de wanhoop, af en toe een kinderlijke angst. En ook de vreugde gelukkig. De emoties waarvan ik de diepte nog niet kende heb ik allen stuk voor stuk vol verwondering mogen begroeten. En ik kwam tot de volgende conclusie: het was geen navelstaren. Wie zichzelf durft leren kennen, laat de anderen toe. Wie oude zekerheden loslaat, ontmoet de hele mensheid. Op oudejaarsavond zag ik het bewijs in Youp. Deze professionele cynicus lag met corona in het ziekenhuis. Machteloos op zijn buik. Z’n gebruikelijke gereedschap had z’n kracht verloren. Weerloos waarnemen was het enige wat er nog opzat. Hij zag de volledig ingepakte mensen die vochten voor zijn leven. Huidskleur, seksuele voorkeur, religie, alles zat verborgen in pak. Stilgevallen begreep hij plots wat verbinding is. En zijn mededogen groeide. We worden door ontferming bewogen.