Oogst

Vandaag vertelt een Verwonderingsgast die al jaren in een hospice werkt ons iets opmerkelijks. Sommige mensen missen de vrijmoedigheid om de tijd te nemen om te sterven. Als men dan euthanasie overweegt, is het niet om de regie te houden omdat men bang is voor pijn. De stervende voelt zich dan bezwaard om anderen te lang en te veel tot last te zijn. Smartelijk. Misschien zegt dit ook iets over de manier waarop het leven is geleefd. Mijn vader is beschroomd om de dokter te bellen, ook als hij zich erge zorgen over mijn moeder maakt. Die over-bescheidenheid is natuurlijk mijn erfenis geworden. En niet alleen de mijne. Ik zie die neiging overal bij onze twee generaties. En onze flinke zelfstandigheid is misschien dezelfde medaille als de schroom te veel te zijn. Dit inzicht vond onlangs zijn absurde hoogtepunt in een zin die bruikbaar zou zijn als titel van mijn memoires: ‘Bel me als je beter bent.’ Dat zei een geliefde toen ik griep kreeg. Bel me als je beter bent. Dat is de oogst die ik zelf heb binnengehaald. Telkens als ik die zin proef, barst ik in lachen uit. Een cynische schater? Toch niet. Want ik word kennelijk wel degelijk gezien in wie ik nu ben. Bevalt me die persoon niet, dan moet ik daar nu iets aan gaan doen. Leuk voor later….