Ontroerd

De eerste gast op deze opnamedag van de Verwondering raakt een snaar bij de hele ploeg. Ik zie diverse mensen in tranen. Komt het door haar ontroerende zangstem? Of door haar intense vrouwelijkheid die oproept tot vreugde? De volgende gast lijkt vooral mij bij de taas te hebben. Zij heeft het over innerlijke vrijheid. Kennelijk een thema waar ik meer op zat te wachten dan de rest van onze groep. En de hekkensluiter van vandaag is een bruisende man die aan sommigen van ons een energie-boost geeft, maar de cameraploeg wordt langzamerhand een tikje moe. Wat wil ik hiermee zeggen? Dat er aan ontroering geen touw vast te knopen is. Gelukkig maar. Ont-roering vat ik op als zonder roer zijn. Dat je je overgeeft. Morgen word ik geacht deel te nemen aan een discussie over de kerk: is het jammer als de mens zijn spirituele honger tegenwoordig liever individueel stilt dan met z’n allen? Volgens mij is ‘geloven’ een innerlijke ervaring, een persoonlijke ontmoeting tussen ik en Gij. Zonder die ervaring wordt een belijdenis al gauw een opgelegde ideologie. Maar iedereen weet hoe weldadig het is om wat je in je binnenkamer hebt doorleefd, te kunnen delen met je naasten. Zingend in de kerk, maar ook boeken lezend of fietsend in clubjes. En op de werkvloer. In de Verwonderings-boshut beleef ik de gemeenschap der heiligen.