Ontploffing
Als iemand je een cadeautje geeft en je neemt het niet aan, van wie is het presentje dan? Wil iemand je kwetsen en jij neemt die aanval niet persoonlijk, dan blijft de kwetsuur ongebruikt bungelen. Nee, sterker nog, soms is het dan net alsof de gifpijl rechtsomkeert maakt. Laatst heb ik daar nog een frappant voorbeeld van mogen meemaken. Met een vriend die ook mijn collega is had ik ergens heerlijk gegeten en we vroegen om de rekening. Die werd ons door de eigenaar gepresenteerd. Ik keek er niet eens naar en wilde al betalen. Maar mijn vriend bestudeerde het papiertje wel en zei vriendelijk dat het niet de goede bon was. De man verontschuldigde zich ietwat geïrriteerd en haalde een ander blaadje tevoorschijn. Inwendig had ik al besloten nooit meer naar die uitspanning terug te keren. Feitelijk incasseerde ik daarmee de onheuse horecabehandeling. Zo niet mijn tafelgenoot. Die bleef open en ongekwetst. Drie pogingen lang werden we belatafeld door de chef, terwijl mijn collega uiterst vriendelijk herhaalde dat we nog steeds onze eigen rekening niet hadden gekregen. De restauranthouder stoomde toen al aardig uit beide oren. Toen we eindelijk de juiste nota ontvingen en we konden gaan pinnen, bleek dat we alweer getild werden voor een euro of twintig. Terwijl mijn tafelgenoot bleef stralen, ontplofte de malafide horecaman. Geweldloos boemerangeffect. Vergeet ik nooit meer.