Onbegonnen
In een verhaal van de schrijver Nescio lees ik een naam van God die ik nog nooit eerder ben tegengekomen: ‘Hallelujah, prijs den Onbegonnene!’ Intrigerend. Onbegonnen werk is datgene wat eigenlijk niet te doen is. Dat waar een mens moedeloos van wordt. Maar als naam zit er ook een belofte in. Alsof de helft ons nog niet is aangezegd. Ik proef de naam Onbegonnene terwijl ik over de schitterende herfsthei fiets. Regelmatig rammelt mijn tweewieler over de vele wildroosters in dit landschap. Die roosters zijn bedoeld om mijn vrienden, de makke schapen en woest uitziende runderen binnen te houden. Kennelijk werkt het. Voor mijn voordeur ligt ook een voetroostertje om het vuil buiten te houden. Mijn kat loopt er consequent langs als hij naar binnen wil. Ook hij houdt blijkbaar niet van het harde metaal met open gaten. Dieren zijn zo schrander dat het bijkans onbegonnen mensenwerk is om ze te doorgronden. Vandaar dat we ze in de vee-industrie doodleuk op roosters laten liggen en leven. Nou ja, leven… Iedere keer als mijn fietsbanden over het metaal zoeven aarzel ik tussen proesten en bidden. Wij mensen zijn nog zo onlogisch tegen de natuur in aan het werken dat ik me begin af te vragen of de aarde en al wat daar op en in is ons ooit zal vergeven. Ik leg het bij de Onbegonnene.