Onaangepast
Nabijheid is iets wondermoois, iets ragfijns. En het komt tot leven vanuit distantie. Afstand lijkt nodig om intimiteit te kunnen ervaren. Die les heb ik op allerlei manieren geleerd en het is mijn kostbaarste inzicht geworden. Ik kan intens van mensen houden en ze juist daarom volkomen vrij laten. Van wie heb ik dat merkwaardige cadeau eigenlijk gekregen? Alle tijd om over die vraag na te denken. Al uren zit ik in een wachtkamer van het ziekenhuis terwijl mijn moeder een enge ingreep ondergaat. Naast haar vier zoons ben ik haar enige dochter. Zij heeft mij al jong het rijk van de zelfstandigheid ingeslingerd. Mijn moeder had baat bij mijn eigen benen. Toen zij zelf een peuter was waren haar eerste woordjes ‘zelf doen’. Nou, dan weet je het wel. Zo leerde ze mij dat ik door atypisch en oncharmant gedrag vrijheid kon verwerven: ‘Word je lastig gevallen in de file? Tot je elleboog in je neus!!’ Daarom wandel ik nog steeds als een onbevreesd Roodkapje langs ’s Heeren smalste paadjes. Nu wacht ik op haar. Toen ze dapper en nieuwsgierig de operatiekamer ingereden werd ontmoette ik het levensgulzige meisje in haar ogen. Ze is zo van zichzelf en toch lijk ik op haar. Maar nu kan ik niets voor haar doen. Misschien is het juist daarom dat ik voel hoe nabij ze mij is.