Oh, mijn hemel
In deze onbevangen adventstijd ben ik op zoek naar het ‘ene nodige.’ Weinig is nodig, slecht één ding, zei Jezus tegen Martha en Maria. In deze tweede week van de advent vraag ik me af of dat ene nodige de onbevangenheid zelf is. Momenteel wordt iedere zondagavond op NPO3 een aflevering van de serie Oh, mijn hemel… uitgezonden. Een vrolijke snelcursus religie is de ondertitel. Inmiddels hebben we het Jodendom en het Christendom gehad. De overige wereldreligies zullen volgen. Op Facebook en in andere media wordt gezegd dat de serie aanstootgevend en kwetsend is. Zelf geniet ik juist van het vakmanschap van de auteurs, de zorgvuldige feiten, van de professionele aanpak en van de liefdevolle humor. Moet ik me schuldig voelen omdat ik iets waardeer waar andere mensen zich aan ergeren of zich door laten kwetsen? We hebben in toenemende mate die neiging. Waarom eigenlijk? De kwetsuur van de ander mag er helemaal zijn. En mijn waardering voor het liefdevolle vakwerk in Oh , mijn hemel… mag er ook best wezen. Je hebt Marthas en je hebt Marias. De een ergert zich, de ander geniet. Een bijbelverhaal dat ik m’n hele leven al ken. Pas nu besef ik dat het levenskunst vergt om onbevangen te blijven als de ander gekwetst is of boos op je is. Maar het kan dus wel. Gewoon lekker blijven oefenen.