Nieuwjaar

‘Ik weet niet wat ik heb, maar ik heb het niet. Kent u die uitdrukking?’ Een grote wens van me gaat in vervulling. De nieuwjaarwijze van de Verwondering is dit keer die immer speelse man. De geestelijk vader van dominee Gremdaat, Margreet Dolman, Bert van Ernie, Grover, en van nog een heleboel andere wonderfijne wezens. Vaak neemt hij het woord troost in de mond. Is dat waarom hij al jaren bovenaan mijn wensenlijstje staat? Komt het door dat onvermoeibare speelse van hem wat me zo bemoedigt op de drempel van dit nieuwe jaar? Of is het zijn neiging tot grensoverschrijdend gedrag dat zo woest aanstekelijk is? Grensoverschrijdend gul, hartelijk, warm, gek, geestig. Zo’n voorbeeld hebben we even nodig deze winter. Want voorzichtigheid is al te besmettelijk gebleken, zo moet ik constateren. Ik snak ernaar om weer mens te worden. Zoals God het met kerst deed. Hij werd toen mens, nu wij nog. Dat zeg ik al jaren, maar wat betekent dat dan? Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb een onbekommerd kind aan boord dat niets liever wil dan met haar tongpuntje tussen de tanden zorgvuldig buiten de lijntjes te kleuren. Mijn nieuwjaargast geeft me daar toestemming voor. Niet door maar wat te roepen, maar juist door zijn zorgvuldige vakmanschap. Homo ludens. Ik gun ons het jaar van de spelende mensch.