Na de muur
Tijdens mijn voettocht voor het programma Mijn Pelgrimspad kom ik vandaag een oude man tegen. Zijn roem is hem voorgegaan, want een dorp eerder werd al over hem gesproken als ‘mister wikipedia van de Vechtstreek’. Tijdens zijn werkend leven was de man bloemist, maar de geschiedenis van Overijssel had al vroeg zijn vurige passie. Hij weet dus echt alles en vertelt me over het plaatselijke kasteel. De dikke muren met ophaalbrug zijn ooit neergehaald want, zo zegt hij: ‘Hoe zwaarder de beveiliging, hoe nieuwsgieriger de vijand’. Hij bedoelt het letterlijk. Keer op keer heeft de geschiedenis bewezen dat dikke muren worden aangevallen en afgebroken. Waar verdediging is moet iets te halen zijn, zo wordt kennelijk gedacht. Mijn grote liefde van weleer haalde tijdens de verbouwing van zijn Amsterdamse grachtenpand ooit de hele voorpui omver. Toch ging hij ’s nachts gewoon naar bed, omdat volgens hem niemand geloven zou dat er in dat open huis geen politie zou waken. Pui-loos in hartje Amsterdam. Heerlijke man. Het was niet voor niets een grote liefde van me. Is weerloosheid de beste levenshouding? Ik aarzel tijdens mijn tocht. Ongewapend volg ik dit pelgrimspad en daarom heeft iedere ontmoeting gevolgen. Zo ongevaarlijk is weerloosheid kennelijk niet. Ik verander waar de ander bij staat. Maar is dat erg? Mijn muur is afgebroken en er is inderdaad geen vijand meer te bekennen.