Moed
De telefoon gaat. Met moeite scheur ik me los van mijn boek. Als geïmproviseerde boekenlegger stop ik er snel een ansichtkaart in. Ik heb kippenvel, zo aangrijpend is het verhaal. Maar nu wil een goede vriend telefonisch zijn hart luchten. Hij is momenteel interimbaas bij een bedrijf in nood. Verbijsterd is hij over de houding van de werknemers. Alsof de directie de vijand is terwijl die toch het beste met ze voor heeft. Net zoals wij Nederlanders over Europa praten, zegt hij. Wat mankeert ons toch? Ik vraag of we misschien lijden aan de Calimero-ziekte: want zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk. Exact!, roept hij, dat is het! Om moedeloos van te worden! Ja, die mistroostige houding is inderdaad heel verleidelijk, want hoe gauw schieten we ook zelf in die onvolwassen kuiken-rol. Ik wens hem sterkte en pak mijn boek’t Hooge Nest van Roxane van Iperen weer. Over twee joodse zusjes die een groot onderduik- en verzetshuis runden. Hun onverschrokken moed is bijzonder inspirerend. Bovendien had dit tweetal veel krachtdadige helden om zich heen. Kennelijk is de mens wel degelijk in staat om authentiek en vrijmoedig te denken en te handelen. Het boek is zo opwindend dat de ansicht eruit valt. Ik zie een dartele hond en de tekst: ‘Leef alsof iemand de poort open heeft laten staan.’