Lindentroost

Ook al kent de omroepwereld een zomerstop, verwondering neemt nooit vakantie. Ook in de hitte kan het schijnbaar alledaagse je overrompelen. Ik wandel door de zomer en beleef de ene na de andere veelzeggende ontmoeting. In de koele ochtend tref ik een jonge bio-boer die ziet hoe ook zíjn grond uitdroogt. Toch grijpt hij niet meteen in. Want, zo weet hij, de wortels van zijn gewas graven dieper, in tijden van tekort. Als dat geen inspirerend levenslesje is. Terwijl het warmer wordt, kom ik een oudere heer tegen die architect was en altijd bezig met plannen maken. Maar onlangs herinnerde hij zich hoe hij als kind op een akker achter de kont van een paard liep en daar een eenheidservaring had. Nu kan hij eindelijk vredig in zijn tuin zitten zonder daar iets te hoeven veranderen. Het wordt nu echt heet. Ik ontmoet een buitengewoon aantrekkelijke jongen die me een stokoude boerderij laat zien. Zo laag gelegen, dat deze hofstede iedere winter onder water liep. Vandaar die grote lindenboom die vijfhonderd liter per dag kan drinken. De blauwe kleur van de slaapkamermuur weerde de vliegen. En die walnotenboom weerhield andere insecten. ‘Hier huisden geloof, hoop en liefde’, zegt hij. En een hoop wijsheid kennelijk. Zijn hand rust op de majestueuze boomstam. Wonderlijke lindentroost omhult ons. Ja, verwondering ligt voor het oprapen. Ik hoef niet op vakantie.