Leraar en leerling
Onlangs vroeg iemand of ik tijdens een bepaald concert mee wilde zingen in een kwintetje. Een aantal van de zangers bleek professioneel te zijn. Echt heerlijk. Met de initiatiefnemer zelf had ik wat meer moeite. De man was duidelijk muzikaal, maar niet erg charmant of innemend. Toch bleek hij een goede leraar voor me, want door hem kreeg ik het inzicht waarom ik zo m’n best doe op mijn eigen kamerkoor, waar ik wekelijks naar toe ga. Dat komt door de dirigent die ervoor staat. Deze man is uiterst veeleisend en stuwt zijn kleine groep zangers op tot ongekende hoogte. Dat weet hij niet alleen voor elkaar te krijgen door zijn vakmanschap, maar ook door zijn warme persoonlijkheid. Plots heb ik door dat ik voor hém zo mijn best doe. En dat is iets van alle tijden. Heet dat niet ‘eros in de overdracht’? Liefde voor een leraar, wie kent het niet. Denk maar eens aan vroeger. Dat je een tien haalde voor Frans omdat je je lerares zo geweldig vond. Zou het mogelijk zijn om zelf die leraar-kwaliteit over te dragen? We zien allemaal hoe mensen met charme een hogere gunfactor hebben. Ergens blijft dat iets mysterieus. Kan een mens op stel en sprong van sikkeneurig naar beminnelijk overschakelen? Natuurlijk wel. Wees gewoon weer leerling, denk aan die ene leraar en volg hem na.