Landen

Bij de Verwondering ontvingen we een gast die moeite heeft met landen, vertelde ze. Hoog in de adem, bijna op haar tenen lopend, heeft ze een hekel aan vuil en stof. Je zou bijna zeggen dat ze hier niet wil zijn. Veel mensen herkennen dit. Maar de genade van ouder worden kan zijn dat we eindelijk gaan begrijpen wat het betekent om mens te zijn op aarde. In modder en mest. Vallen doet zeer, zaken lopen fout, dingen worden vuil en gaan stuk. En daar dan de lol van leren inzien. Is het niet die binnenpret die je juist vaak in de ogen van ouderen ziet? Geworpen in de wereld; de laatste tijd heb ik het gevoel dat een enorme hand me tijdens dit levensavontuur ter aarde drukt. Dat is beslist geen onaangename sensatie. Integendeel Het doet me denken aan een geliefde die ooit niet wist hoe hij zijn angstige peuter in haar bedje tot bedaren kon brengen. Tot hij haar lijfje met zijn enorme hand liefdevol doch ferm tegen haar matras aandrukte. Tot ze gerust sliep. Dit proces lijkt zich nu aan mij te voltrekken Het is alsof een vaderhand me ter er aarde drukt, met mijn neus op de feiten. Zo leren we spelend in de modder van ons ondermaanse lot te houden. Want tussen die vaderhand en moeder aarde zijn we veilig.