Knopjes en pasjes
Al een tijdje loop ik rond met een sensatie waar geen woorden voor zijn. Overal schudden instituten en oude inzichten op hun grondvesten en storten onwrikbaar gewaande muren in. Misschien valt het te betreuren dat zuilen en levensovertuigingen hun langste tijd gehad hebben. Maar daar ontstaat ook ruimte voor Jesaja 43 vers 19: ‘Ik maak iets nieuws, heb je het niet gemerkt?’ Ja, die verandering hangt al in de lucht, maar hoe daar woorden aan te geven? Nu lees ik een uitspraak van een Amerikaanse klimaatactievoerder: ‘Terwijl alles uit elkaar valt, komt alles samen.’ Precies dat is wat ik ervaar. Wat ons samenbrengt is de verwondering over al dat vallen. Nu krijgen we de gelegenheid om eindelijk op eigen benen te staan en los te komen van niet onderzochte vanzelfsprekendheden. Weidse ruimte wenkt. Toch is het verleidelijk om nu razendsnel onze toevlucht te nemen tot de dictatuur van de moderne techniek. Daarmee denken we snelheid en vrijheid te oogsten. Maar terwijl ik vandaag nogal drukjes ben en dus haast heb valt het internet weg. Ik wind me op. Dan zie ik hoe we in korte tijd absurd afhankelijk geworden zijn van knopjes, pasjes, codes en bliepjes. We raken beknelder dan ooit. Terwijl ik proestend in deze internetloze staat verblijf vind ik voor de huidige toestand wél woorden: ‘Haast maakt ons niet sneller, alleen maar ongeduldiger.’