Knipoog
In deze zomer herhalen we bijzondere afleveringen van De Verwondering. Vanochtend is dat een vrouw die van nature gesloten is en tijdens de opname helemaal open bloeide. Achteraf verklaarde zij haar geraaktheid mede om de prettige sfeer op de vloer. De toewijding van het hele team raakte haar bijzonder. Het is een indrukwekkend wijze vrouw. Ze doet me denken aan een zen-verhaal over een meesteres die op haar sterfbed was omringd door haar leerlingen. Die vroegen haar of ze nog één keer wilde samenvatten wat voor haar de kern was van haar boodschap en de weg naar menswording die zij was gegaan. En tot drie keer toe antwoordde zij: ‘Aandacht!’ Bij onze gast leidde dat tot ontroering. Een nuchtere vrouw die zich niet schaamt voor haar tranen. Hoe simpel toch? Maar dat is het kennelijk niet. Van de week zat ik voor het eerst weer op een terras en mijn tafelheer en ik moesten uren wachten op bediening. Al zou de ober ons alleen maar toefluisteren dat ‘ie ons echt wel zag. Maar dat gebeurde niet. Merkwaardig hoe verloren je een toch behoorlijk gelukkig mens kunt maken door je onzorgvuldigheid. Jezelf incluis. De ober leek arrogant en achteloos, maar voelde zich waarschijnlijk net zo alleen als wij. Daarom knipoogden we maar naar hem. Toen ontwaakte hij. Ik zag het aan z’n ogen. Er was aandacht.