Klei

Vaak zijn de vrouwen in de meerderheid. Waarom dat is, wordt er gevraagd. ‘Omdat mannen denken dat ze alles al weten’, grapt een van de heren. Vandaag zijn ze er wel. Mannen en vrouwen. Een groep die aan de hand van een uitzending van de Verwondering mijmert over de zin van dit bestaan. Moeder, waarom leven wij? Zo vatten de Vlamingen hier de kwestie samen. In groepjes van twee wordt levenservaring gedeeld. Ben je de mens geworden zoals je bedoeld bent en hoe weet je dat? Twee oudere mannen brengen verslag uit. Tijdens hun leven hebben zij ervaren dat ze geboetseerd worden. Er wordt iets aan hen gedaan, zeggen ze. Als er gehakt wordt kan dat pijnlijk zijn. Toch ondergaan ze dit proces vol vertrouwen. Soms is het alsof er iets van je wordt afgenomen, maar in feite is het tegendeel het geval. Je komt steeds meer tevoorschijn. ‘Lieve Boetseerder, trek me uit de klei’, dichtte Huub Oosterhuis. Daar is een canon van gemaakt, dus die zingen we spontaan. Trek me uit de klei, wat een mooi gebed. ‘Hier is je zachte grondstof, kleiende Kunstenaar. We scheppen samen verder, allebei even nieuwsgierig naar het resultaat.’ Ik zie het aan de twee ontwapende mannen. Het ontroert me hoe open ze zijn. De schepping is niet af maar gaande. Mannelijke en vrouwelijke kunstwerken komen aan het licht.