Kinderhuiver

In mijn agenda zit al tijdenlang een foto van een uitgelaten hond en de tekst: ‘Leef alsof iemand de poort open heeft laten staan.’ Met een dierbare vriend loop ik over de Hoge Veluwe. Het bos is schitterend. Helaas zijn veel gebieden tijdens de winter afgesloten voor publiek. Terwijl we braaf op de rechte doorgangsweg wandelen, wijst hij af en toe als Mozes weemoedig om zich heen naar de opgesloten hei: ‘Kijk, het beloofde land.’ Dan houden we het niet meer uit en verlaten als Roodkapjes toch het gebaande pad. Hoog op een heuvel pakt hij zijn rugzak uit. Een verrukkelijke lunch ziet de novemberzon. Intussen realiseren we ons dat het heel gauw donker worden zal. Toch nemen we niet dezelfde weg terug. We dwalen door het bos. Als de schemering invalt zullen we geen hand voor ogen zien. Hij lacht dat ‘ie normaal met iemand is die dit te allen tijde zou voorkomen. Ik kijk daarom tersluiks op m’n foon om uit te vinden waar we zijn, maar hier is geen ‘bereik’. We verdwalen en raken steeds dieper in het woud. Het is alsof iemand onze poort open heeft laten staan. Heel lang geleden al. Onze kinderhuiver is heerlijk opwindend. Nieuwsgierig naar de wolf en vol vertrouwen dwalend, dat is ons leven kort samengevat. Want ook als het niet goed komt is het goed.

   « Artikelen overzicht