Irrelevantie
De mens zit qua bewustzijnsniveau momenteel in de puberteit. Onzeker, brutaal, met een nog niet helemaal volgroeid verantwoordelijkheidsgevoel. Dacht ik. Maar door AI (artificiële intelligentie) gaat alles plotseling razendsnel. Volgens voorspellers zullen arbeidsplaatsen massaal vervangen worden door automatisering en AI. Dus zal de mensheid binnenkort met vervroegd pensioen gaan, maak ik ervan. Het schijnt trouwens dat maar vijftien procent van de wereldbevolking plezier heeft in z’n werk, dus ons collectieve pensioen lijkt goed nieuws. Maar die flukse fase vergt wel hogere levenskunst. Volgens een futuroloog zal de grootste strijd van de 21e eeuw het duel tegen irrelevantie worden. Mogen we er ook zijn als we niet langer in het zweet onzes aanschijns de kost lopen te verdienen? Dat is een vraag die ik praktisch in ieder ogenpaar in de boshut van de Verwondering zie. Niet zelden is de bron van onze ijver pure paniek voor onbeduidendheid. Maar eenmaal gepensioneerd, hebben mensen vaak geen flauw benul waar ze ooit de tijd vandaan haalden om te werken. Zo schakelen we gelukkig vaak vanzelf over van doen naar zijn. Van persoonlijk presteren naar het verwonderd verwijlen. In onze gezichten vervagen de tijdelijke trekken. Daarachter komt het zachte, tijdloze bewustzijn aan het licht. Stel je eens voor hoe dit opwindende proces plots de hele mensheid treffen gaat: nog na-bruisend als een puber en zo oud en wijs als Methusalem.