Inkt

Op de mat valt een dikke envelop. Reclame, is toch het eerste wat je tegenwoordig denkt. Maar het blijkt een schitterende handgeschreven brief van twaalf kantjes te zijn. Zo een die je telkens weer ter hand wilt nemen. De schrijver vertelt dat hij er genoegen in schept iedere keer opnieuw te beginnen als hij zich per ongeluk verschrijft. Natuurlijk wil ik hem antwoord geven, ook al drukt hij me meerdere keren op het hart dat dat helemaal niet nodig is. Bovendien is zijn diepzinnige geestigheid, zijn bloemrijk taalgebruik moeilijk te evenaren. Wonderlijk hoe mijn hoofdkantoor meteen in de wedijver schiet. Ook besluit die bovenkamer vrijwel onmiddellijk dat mijn antwoord dan maar getypt moet worden. Mijn handschrift is door digitale onachtzaamheid nog onhandiger dan het vroeger al was. Ook gaan mijn gedachten sneller dan mijn hand kan bijhouden, dus een brief op de laptop is toch het verstandigst, nietwaar? Plots besef ik in welke onthutsende chaos we ons bevinden. Haast en efficiëntie zijn onze wanhopige pogingen om grip te krijgen op wat we de werkelijkheid noemen. Ik zie de schrijver zitten in de schaduw van zijn lievelingsboom. Ik voel zijn geluk terwijl zijn pen vloeiend beweegt. Dit is nu devotie. Aandacht voor het moment, voor zijn verwondering en geestige inzichten. Aandacht voor mij. Ik zoek papier en doop mijn pen in de inkt van de eeuwigheid.