Ik weet het niet
Voor iemand die van interviewen houdt tors ik een wonderlijke afwijking mee. Ik krimp ineen van telkens terugkerende vragen waar mensen het antwoord niet op willen weten. Ze worden automatisch doorgeladen en afgevuurd. In vraagtekens verpakte oordelen: ga je nog op vakantie, vind je dat niet saai, wat heb jij nou op je bord, waar wil je over vijf jaar zijn? Die laatste is natuurlijk het ergst. Die vinden we heel normaal in functioneringsgesprekken. Waar ik over vijf jaar wil zijn? ‘Niet hier!’ We kunnen wel dood zijn. Maar dat zegt men niet tegen de baas. Jarenlang hoorde ik de diepe stem van de Dalai Lama die op lange, ingewikkelde vragen van journalisten steevast ‘don’t know’ bromt. De wolk van niet weten, ik vind het er heerlijk toeven maar verbaas me over het gemak waarmee de volautomatische vragensteller me er weer af weet te schieten. Nu zit ik naast een van mijn liefste vriendinnen. Ik heb veel te danken aan deze wijze vrouw. Ze is nog jong maar lijdt nu aan Alzheimer. Vaak worstel ik met m’n machteloosheid. Maar door haar verwarring heen schijnt de zon van haar warme hart en muzische wezen. Wie goed luistert hoort hoe ze haar lievelingsmantra niet gewoon herhaalt maar zingt: ‘ik weet het niet’. Ik schakel over van brommen naar zingen en verblijf met haar op de weldadige wolk.