Iets en het

Het went nooit. Dat kan ook niet. Als ik aan het kleine tafeltje van de boshut aanschuif en in de ogen van mijn gast kijk, is er altijd die speelse spanning. Wie is het? Gaan we dansen? Of gaan deze vier voeten niet van de vloer komen? We weten al nauwelijks wie we zelf zijn, laat staan dat we de vreemde tegenover ons begrijpen. En dan is het al helemaal afwachten of één en één ook drie kan worden. Een ontmoeting is een mysterie, vol van genade. Dat klinkt misschien wat heilig, maar wat kan het anders zijn? Het is als muziek maken, mijn eerste liefde. Ik zing in deze dagen ook met zangers die elkaar helemaal niet kennen. Moeilijke noten, aangevuurd door een goede dirigent die eindexamen moet doen. Hij en wij doen vreselijk ons best. Dan tikt zijn leraar op zijn schouder. Hij doet het voor. Plots maken we muziek als nooit tevoren. Iets neemt het van ons over. Iets en het, leg het maar eens uit. Ik begin er niet meer aan. Zelf zit ik in zo’n levensfase die maakt dat ik geen idee meer heb wat de bedoeling is. Daar kun je van in paniek raken, maar nu is alles mogelijk. Die geest Gods schijnt te gaan waarheen zij wil, maar ze blijkt vooral dol te zijn op stomverbaasd open mensen.

   « Artikelen overzicht