Hier

En dan vat ik toch de moed om hem te zeggen dat de prachtige dingen die hij vertelde niet zijn opgenomen door de microfoon. Waarmee de kans op een memorabele podcast is verkeken. Of ik terug mag komen. Geen enkel probleem. Zijn kernwoord was tenslotte onbevangenheid. Maar hoe herhaal je een mooie ontmoeting? Dat blijkt niet te kunnen. De man die ik in gedachten Job noemde omdat hij alles verloor, begint een heel nieuw verhaal. Zo mogelijk nog openhartiger dan de vorige keer. Hij zegt dat hij het recht heeft om zich met z’n 77 levensjaren bejaard te noemen. Hoezeer we ook hechten aan jong en fit. Hij is een van de belangrijkste leraren boeddhisme, maar meldt als een stralend kind dat hij sinds kort poehdhist is. Je weet wel, Poeh: ‘Waar zijn we?’ vraagt Poeh. ‘We zijn hier’, piept Knorretje. ‘Mijn favoriete plek!’ antwoordt Poeh. Na een leven lang lesgeven, schrijven en mediteren komt het hierop neer. Hij heeft geen toekomst meer, omdat hij niet meer piekert over morgen. In de open ruimte van hier-zijn ziet hij met zachtheid zijn verlies en zijn naasten. Het gaat niet om het hogere, maar om het diepere. De traditie leerde hem onverschrokken krijgerschap. Het leven gaf hem het inzicht dat die moedige soldaat een teder beertje is. Ik zie het in zijn ogen. Hier is het heerlijk.