Hete hoofden

De bokken en de geiten, hoeks en kabeljauws, Paulus of Petrus, binnen- en buitenverband. Tijdens geschiedenisles klonken de conflictjes je nog koddig in de oren. Sommige dilemma’s waren me eenvoudigweg te onoverzichtelijk. Was het beloofde land Kanaän niet gewoon het huidige Palestina? Ik besloot al jong dat als ik er geen verstand van had, me er niet mee te bemoeien. Tobben laten, zei mijn grootmoeder. Mijn grote liefde vatte het aldus samen: ‘Als Annemiek iets niet komt aanwaaien, laat ze het onmiddellijk vallen.’ Dat is een vruchtbare eigenschap gebleken. Veel verhitte kwesties gaan langs me heen. Ik geniet wel van de energie van de verontwaardigden, maar weet zelden wat de bron ervan is. Zo zijn de hete hoofden vol standpunten van een bepaalde groep gereformeerden legendarisch. Hoewel dat binnenbrandje momenteel bijna onopgemerkt aan het uitdoven is. Gelukkig is het zo dat je niet-weten zelden bevraagd wordt. Want soms schaam ik me ervoor. Zeker als koddige conflicten dichterbij huis komen. In een groep mensen die ik liefheb willen sommigen dat degenen die niet gevaccineerd zijn dat melden, voor de veiligheid van de rest. Dat lijkt me bijzonder onveilig. Zelfs dit uitspreken kan al tot woede leiden. Kennelijk hebben we altijd behoefte aan bokken en geiten. En reikhalzen we keer op keer naar schijnveiligheid. Ik weet maar een ding zeker: alleen wie dood is, is buiten levensgevaar.